یک مطالعه میدانی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه ایالتی کنتاکی در مورد کود مرغی گوگردی انجام شد. خاک در پنج کرت با لجن فاضلاب مخلوط شد، پنج کرت با کمپوست زباله حیاط مخلوط شد.
پنج کرت با کود مرغی گوگردی مخلوط شد. هر کدام در 15 تن در هکتار مخلوط شد و پنج کرت اصلاح نشده که هرگز اصلاحات خاک دریافت نکردند برای مقاصد مقایسه استفاده شد.
کرت ها با پیاز، Allium cepa L. var کاشته شدند. Super Star-F1. اهداف این تحقیق عبارت بودند از:
1) تعیین غلظت دو ترکیب ارگانوسولفور در پیاز
2) بررسی اثر اختلاط خاک با سه ماده اصلاحی لجن فاضلاب، ضایعات محوطه و کود مرغی گوگردی در مورد غلظت دی پروپیل دی سولفید و دی پروپیل تری سولفید در پیاز.
آنالیزهای کروماتوگرافی گازی طیف‌سنجی جرمی (GC/MS) روغن پیاز در عصاره‌های کلروفرمی، حضور دو یون قطعه اصلی را نشان داد که مربوط به دی‌پروپیل دی سولفید و تری سولفید است.
غلظت این دو ترکیب آلی گوگرد بیشترین (به ترتیب 1.5 و 0.8 میلی گرم در 100 گرم وزن تر) در پیاز پیاز گیاهان رشد یافته در کود مرغی گوگردی و کمترین (به ترتیب 0.4 و 0.07 میلی گرم در 100 گرم وزن تر) در پیاز بود.
پیاز گیاهان رشد یافته در تیمارهای کمپوست زباله حیاط. ما به این نتیجه رسیدیم که کود مرغی گوگردی را می توان در پرورش پیاز با خواص ارتقاء سلامت مورد بهره برداری قرار داد.
گوگرد یکی از مواد مغذی ضروری برای رشد گیاه است. در حال حاضر اهمیت آن در کنار مواد مغذی اصلی مانند نیتروژن، فسفر و پتاسیم است. کشت فشرده با ارقام پرمحصول، استفاده از کودهای NPK با آنالیز بالا و کود دامی محدود منجر به ظهور کمبودهای ثانویه و ریز مغذی در خاک شده است.
در بین مواد مغذی ثانویه، کمبود گوگرد گزارش شد. کمبود گوگرد در خاک های ایالت های هند از 5 تا 83 درصد با میانگین کلی 33 تا 41 درصد متغیر است. سویا در دهه‌های گذشته در هند به روشی کوچک کشت می‌شد، اما از سال 1972 سطح کاشته شده برای این محصول به طور قابل‌توجهی افزایش یافته است.
