میگو پرورشی بوشهر 55 درصد از میگوی تولید شده در سطح جهان را تشکیل می دهد. بیشتر آبزی پروری میگو در چین و پس از آن تایلند، اندونزی، هند، ویتنام، برزیل، اکوادور و بنگلادش انجام می شود و درآمد قابل توجهی در این کشورهای در حال توسعه ایجاد کرده است.
پرورش میگو را برای مردم مشتاق و دوستدار میگو در ایالات متحده، اروپا، ژاپن و جاهای دیگر قابل دسترس تر کرده است. سرمایه‌گذارانی که به دنبال سود هستند، روش‌های کشاورزی را با فرآیندهای صنعتی تشدید کرده‌اند، که گاهی هزینه‌های قابل‌توجهی برای محیط زیست دارد.
WWF متعهد است تا اطمینان حاصل کند که این کالای ارزشمند به طور مسئولانه تولید می شود. پرورش میگو به طور سنتی جزء به جزء است بیشتر آن در مزارع کوچک در کشورهای جنوب شرقی آسیا انجام می شود.
اغلب، دولت ها و آژانس های کمک به توسعه در این کشورها، آبزی پروری میگو را به عنوان راهی برای کمک به افراد با درآمد زیر خط فقر ترویج می کنند.
این سیاست‌ها گاهی اوقات به ضرر اکوسیستم‌های تالاب بوده است، تا حدی به این دلیل که ساخت استخرهای میگو در نزدیکی مناطق جزر و مدی، کشاورزان را از هزینه پمپ‌های آب در ارتفاع بالا و هزینه‌های بلند مدت پمپاژ صرفه‌جویی می‌کند.
کمتر از سه دهه بعد، تغییرات دگرگونی و علاقه مستمر به پرداختن به اثرات زیست محیطی و اجتماعی توسط بسیاری در صنعت پرورش میگو وجود دارد. مزارع بزرگ و کوچک میگو به طور یکسان در آمریکای مرکزی، آسیای جنوب شرقی و جاهای دیگر در جهت تولید مسئولانه میگو کار می کنند.
چندین نفر به دنبال پیروی از استانداردهای دقیق میگو ASC به عنوان وسیله ای مستقل برای نشان دادن انطباق خود با پرورش مسئولانه هستند.
در پایان، اگر مصرف‌کنندگان بهترین، پایدارترین و اخلاقی‌ترین میگو را می‌خواهند، این به آنها بستگی دارد که آن را جستجو کنند و این ممکن است نیاز به تغییر در انتظارات داشته باشد، به ویژه در مورد قیمت.
آقای گرینبرگ گفت: «من مقدار میگوی خریداری شده را به شدت کاهش داده ام. مردم باید به میگو مانند استیک فکر کنند: چیزی که هر چند وقت یکبار ارزش پرداخت بیشتر برای آن را دارد.
