چای یکی از محبوب ترین نوشیدنی هایی است که در سراسر جهان مصرف می شود. چای از گیاه Camellia sinensis در نقاط مختلف جهان به صورت چای سیاه یا اولانگ مصرف می شود. در میان همه اینها، اما بیشترین تأثیرات بر سلامت انسان با مصرف چای سبز مشاهده شده است.
اولین چای احمد سیلان در قرن هفدهم از هند به ژاپن صادر شد. تخمین زده می شود که سالانه حدود 2.5 میلیون تن برگ چای در سراسر جهان تولید می شود که 20 درصد آن به صورت چای سبز تولید می شود که عمدتاً در آسیا، برخی از مناطق شمال آفریقا، ایالات متحده و اروپا مصرف می شود.
ارتباط بین مصرف چای، به ویژه چای سبز، و سلامت انسان مدت هاست که مورد استقبال قرار گرفته است. چای سبز و چای سیاه در طول تولید به طور متفاوتی پردازش می شوند.
برای تولید چای سبز، برگهای تازه برداشت شده بلافاصله بخارپز می شوند تا از تخمیر جلوگیری شود و محصولی خشک و پایدار به دست می آید.
این فرآیند بخار دادن، آنزیم‌های مسئول شکستن رنگدانه‌های رنگی در برگ‌ها را از بین می‌برد و به چای اجازه می‌دهد تا رنگ سبز خود را در طول فرآیندهای غلتشی و خشک کردن بعدی حفظ کند. این فرآیندها پلی فنول های طبیعی را با توجه به خواص ارتقا دهنده سلامت حفظ می کنند.
از آنجایی که چای سبز به اولانگ و سپس به چای سیاه تخمیر می شود، ترکیبات پلی فنل (کاتچین) موجود در چای سبز دیمر می شوند تا انواع تی افلاوین ها را تشکیل دهند، به طوری که این چای ها ممکن است فعالیت های بیولوژیکی متفاوتی داشته باشند.
مطالعات با استفاده از مدل‌های حیوانی نشان می‌دهد که کاتچین‌های چای سبز تا حدی محافظت در برابر بیماری‌های دژنراتیو می‌کنند. برخی از مطالعات نشان دادند که چای سبز دارای فعالیت ضد تکثیری بر روی سلول‌های کبدی و فعالیت کاهش چربی خون در موش‌های تحت درمان با کبد و همچنین پیشگیری از سمیت کبدی و به عنوان یک عامل پیشگیرانه در برابر سرطان سینه پس از شروع است.
کاتچین‌های چای سبز همچنین می‌توانند به عنوان عوامل ضد تومور و تعدیل‌کننده‌های ایمنی در اختلالات ایمنی ناشی از تومورهای پیوندی یا درمان سرطان‌زا عمل کنند. علاوه بر این، چای سبز، عصاره آن و ترکیبات جدا شده آن نیز در پیشگیری از استرس اکسیداتیو و مشکلات عصبی موثر هستند.
