پرستاران برای مدت طولانی می ایستند و راه می روند، معمولاً برای یک شیفت دوازده ساعته تا ده کیلومتر با دمپایی طبی پرستاری راه می روند. این مجموعه نیازهای روانی و فیزیکی را نشان داد که ممکن است باعث ایجاد اختلالات اسکلتی عضلانی و مشکلات وضعیتی شود.
بنابراین، کفش پرستاران ممکن است یک مسئله مهم برای سلامت کلی باشد و میزان بالای شیوع اختلالات اسکلتی عضلانی را بین 32 تا 90 درصد کاهش دهد که به موارد زیر مربوط می شود: (1) شکایت از ناراحتی (2) شرایط پا و مچ پا (3) شکستگی (4) مشکلات درد مفاصل (5) اختلالات کمر (6) بی ثباتی وضعیتی (7) آسیب های عصبی (8) عفونت های پوستی (9) تغییرات عروقی که ممکن است بر فعالیت های مراقبت های بهداشتی در روال روزانه تاثیر بگذارد.
علاوه بر این، مطالعات مختلف انواع مختلفی از عوامل تعیین‌کننده از جمله فعالیت‌های روتین سبک زندگی افراد، فعالیت‌های کاری و عوامل روانی اجتماعی مرتبط با اختلالات پا و مکان‌های آناتومیکی مختلف را در میان پرستاران و استفاده از دمپایی طبی پرستاری مورد بررسی قرار داده‌اند.
با این وجود، تعداد کمی از مطالعات بر روی عوامل تعیین کننده مرتبط با مشکلات پا و مچ پا تمرکز کرده اند. به طور خاص، عوامل تعیین‌کننده مرتبط با کفش ممکن است باعث بهبودهای مهمی شود و از شرایط پا در میان پرستاران جلوگیری کند، زیرا در ادبیات قبلی مورد توجه کم قرار گرفته‌اند.
بنابراین، شناسایی کفش مناسب ممکن است برای تنظیم راهبردهای پیشگیرانه برای کاهش تغییرات احتمالی پا در پرستاران و بهبود کیفیت زندگی و رفاه آنها بسیار مهم باشد.
مطالعات قبلی هنوز تعادل ایستا را در پرستارانی که دمپایی طبی پرستاری مختلف می پوشند از طریق سیستم پلت فرم پادوبارومتری و پایداری Podoprint® ارزیابی نکرده اند.
بنابراین، هدف اصلی این تحقیق تعیین پایداری سه کفش بهداشتی مختلف بر روی پرستاران با چشم‌های باز و بسته نسبت به وضعیت پابرهنه، با استفاده از سیستم پادوبارومتری Podoprint® و سکوی پایداری است.
علاوه بر این، هدف ثانویه تعیین قابلیت اطمینان اندازه‌گیری‌های پایداری در این شرایط مختلف بود. بنابراین، ما در این تحقیق فرض کردیم که کفش های بهداشتی ممکن است باعث افزایش ثبات در پرستاران با توجه به وضعیت پابرهنه شود.
